กว่าจะสวมหมวกแก๊ป II

    สาย ๆ 23 เมษา
    ฉันทอดสายตามองไปตามระเบียงยาวหน้าห้องนอน
    ทุกสิ่งทุกอย่างสงบเงียบ  มีเพียงลมโชยเบา ๆ
    ประตูปิดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
    ช่างเป็นบรรยากาศที่หงอยเหงาเหลือเกิน

    ฉันหลับตาลง


   "ช้าง"
    ผมหันขวับ
   "ไอ้เอก"
    กระโดดเตะตูดทีนึงด้วยความรัก
    ม.5 ศรีบุณฯนี่ใจร้อนจริง  เพิ่งจะ 8 เมษาก็มากันครบเชียว

    เย็น ๆ พวกขอนแก่นก็มากันหมด ทั้งพี่ทั้งน้อง
    หัวค่ำเลยไปกินข้าวด้วยกัน  ได้อารมณ์จังเยย
    เพราะปลาดูน่ารักขึ้นตั้งเยอะ
    ไม่เสียแรงที่เฝ้าทนุถนอนแบบปลาไม่ให้ช้ำช้างไม่ให้ขุ่น

    เช้าวันอาทิตย์ที่ 9 เมษา  ญาติหนาตา
    สาย ๆ ผู้หญิงยกทีมไปเที่ยวมาบุญครอง
    ชายฉกรรณ์ นำทีมโดยอ๊อดพากันไปดูหนัง
    อ๊อดชวนผม  แต่ผมไม่ไป
   "นัดอาจารย์ไว้แล้ว  จะไปดู RAINMAN  หนังดีนะเฟ้ย"
   "ไปดูหนัง...ดีกว่า  ...กว่า"   อ๊อดตื๊อใหญ่
    พอตกเย็นก็มาเจอกัน เพื่อเข้าปฐมนิเทศน์
    ช่วงกลางวัน เราไม่ค่อยเจอกัน  เพราะต่างก็มีหน้าที่ของตน
    ตกดึกก็เจอกัน  ทั้งพี่ทั้งน้อง

    คืนที่พี่จิรันดรมาบรรยายให้ฟัง พวกเราชอบมาก
    ขอขอบคุณพี่จิอีกครั้งที่ช่วยให้พวกเรารู้สึกเป็นพสวท.มากขึ้น

    2 คืนก่อน 13 เมษายน  เรา(พี่ ๆ)เจอกันหนัก
    เพื่อเตรียมรับรุ่นน้อง
    ในการประชุมของเรา มักจะมีการยืดเยื้ออยู่เสมอ
    เพื่อหาข้อตกลงที่แน่นอน เหมาะสม
    เราทุกคนพยายามที่จะให้น้องได้รับในสิ่งที่ดีที่สุด
    โดยที่ไม่รู้เลยว่าผลจะเป็นเช่นไร
    แต่เราก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด

    13 เมษา
    หลังอาหารเช้าวันนี้ผมกับเพื่อน ๆ ออกไปซื้อของเพื่อมารับน้องผู้น่ารัก
    หลังอาหารเที่ยง เริ่มเข้าสู่บรรยากาศมาครุ
    พี่ทุกคนตื่นเต้นมาก อยากให้น้อง ๆ ได้รับความรู้สึกที่ดีอย่างที่พี่ ๆ ทุกคนได้รับ
    งานเริ่มอย่างกร่อย ๆ  ผมชักรู้สึกกลัวว่าน้องจะไม่สนุก
    บ่ายครึ่งโมง
    น้อง ๆ กระจัดกระจายไปตามนรกขุมต่าง ๆ ที่รุ่นพี่รอทรมานอยู่
ด้วยความกระหายเลือด
    ผมวิ่งดูความเรียบร้อยตามฐานต่าง ๆ
    ฐานไอ้อ๊อด ขิงและแอ๋ม โหดสะใจดี  ผมดูเป็นฐานสุดท้ายก่อนจบงาน
    น้องผู้โชคดี 3 คนสุดท้ายของฐานจอมโหดก็มี โจ๊ก ตี๋และเถง
    งานใกล้เรียบร้อยแล้ว
    เสียงร้องเอะอะดังขึ้น
    ผมเดินไปดู
    เถงนั่งกุมหน้าแข้งที่บวมปูด เลือดไหลซิบ ๆ
    อ๊อดบอกด้วยเสียงอ่อย ๆ ว่า น้องกระโดดพลาด
    ผมถามว่าเถงเจ็บไหม  เถงตอบอย่างเล่น ๆ ว่าไม่เจ็บหรอก
    ดูจากบาดแผลแล้วคงจะเจ็บมาก  น้องโกหกพี่
    พี่ ๆ ทุกคนเจ็บมากและเสียใจ

    ตอนหลังเราอาบน้ำให้น้อง ๆ
    น้อง ๆ นั่งเรียงกันตาแป๋ว  เป็นภาพที่น่ารักมาก
    เย็น ๆ ก็มาฟังเทปยอดนิยมร่วมกัน
    พวกผู้ชายชอบ Bird มาก ถึง Bird ของเราจะอ้วนซักหน่อย แต่ก็น่ารักดี
    เรื่องนี้ธีรพงษ์รับประกันอย่างแข็งขัน

    14 เมษา
    ไม่มีอะไรจะเขียน

    15 เมษา
    วันนี้เจ้าโญอาการดีขึ้นมาก  พี่ ๆ ก็พลอยสบายใจ
    ตอนเย็นเลยไปเล่นฟุตบอลด้วยกัน
    เป็นการแข่งขันที่ยาวนานมาก
    เล่นกันจนเหนื่อยอ่อน
    ใกล้ 6 โมงเย็น  เราตกลงกัน ทำสัญญาหยุดยิง
    ลูกแรกที่เสียเป็นลูกทุ่มจากมุม
    ป๋าปุ่นมารอที่หน้าประตู ระยะเผาขน
    ลูกพุ่งเข้าซอกขาอ่อนป๋าปุ่น แล้วสะท้อนลอดดากเข้าประตู หน้าตาเฉย
    ฝ่ายผมงงมาก
    วิ่งไปเป็นกองหน้ากับเจ้าโญ
    ต้องเอาเลือดคืนให้ได้
    เหลือเวลาได่นาน เพื่อชิงลูกสุดท้าย  หลังจากเสมอกัน
    กองทัพฝ่ายผมโหมกระหน่ำลุย  บอลนัวเนีย  ไม่มีวี่แววจะได้ประตู
    เสี้ยววินาทีเดียว เจ้าโญก็หวดเต็มแรง
    บอลรอดขาไปหลายคน  ลูกพุ่งเข้าประตูอย่างสวยงาม
    สะใจจริง ๆ
    แล้วก็ไปกินข้าวเย็นหลังห้องอาหาร  ลมเย็นดี

    15 เมษา
    ตอนดึก ๆ เราผูกข้อมือน้องน้อย
    ดูน้องทุกคนสุขุมดี
    ขอให้รู้สึกอย่างที่พี่ ๆ รู้สึกเถอะ

    16 เมษา พาเที่ยว
    ช่วงเช้าไปสวนหลวง ร.9
    ที่นั่นสวยมาก  แต่เสียดายที่เดินดูไม่ทั่ว
    สาย ๆ ก็ไปพายเรือเล่น
    ไปกันหลายคู่ คู่ละ 2 คน
    ผมไปกับเจ้าหนุ่ม  ต้องเรียกหนุ่ม  ถึงหน้ามันจะแก่ไปเยอะเลยก็ตาม
    พายเรือก็สนุกดีเหมือนกัน  แต่ก็ไม่เท่าไร  เพราะไปกับหนุ่ม
แต่ถ้าไปกับสาวละก็  สนุกถึงใจเชียว

    ช่วงบ่ายก็ไปสวนสยามแบบลับ ๆ  ตอนไปมีหลับกันเยอะแยะ
    เข้าประตูลับ ถือห่อลับ เอาไปเปิดกินกันที่เวทีครึ่งวงกลม
    Golden boy ทำท่าลับ ๆ เพราะไปเจอเธอคนนั้นพร้อมคุณแม่
    เสียดายที่ผมดูแม่คุณไม่ทันเลยอดรู้ความลับของ Golden boy
    ตอนมีการแสดงก็เข้าชมกันอย่างลับ ๆ
    ขากลับก็กลับกันอย่างหลับ ๆ
    เถงหลับโดยเอาหัวพิงไหล่ผม  ผมก็เอ็นดู  ดูแล้วก็เจอน้ำลาย
น้ำลายไหลเหมือนไอ้แดงไม่มีผิด   สามเสนนี่ยืดทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ

    17 เมษา ตื่นมาลืมตา
    ดูน้องไปเที่ยว  ดูจากชั้น 5  ดูด้วยความหวัง
    น้องจะได้ประสบการณ์ของการอยู่ร่วมกันและเพิ่มความสนิทสนมกันอย่างเต็มที่
    โดยไม่มีพี่
    รถค่อย ๆ เคลื่อนออก  พี่ ๆ วิ่งตามไป โบกไม้โบกมือ

    ตอนเย็นวันนี้โรงอาหารเงียบเหงาไป
    ไม่มีน้องมานั่งด้วย
         ไม่มีหน้าแก่  ไม่มีขี้อาย  ไม่มีนิค ค.ควาย  ไม่มีตี๋หิด  ไม่มีฟักทอง
ไม่มีหูกาง  ไม่มีเว้งว้าง  ไม่มีขนเยอะ  ไม่มีจมูกใหญ่  ไม่มีเกย์  ไม่มีหลวงพี่
ไม่มีจอมลามก  ไม่มีหน้าหวาน  ไม่มีไม่มีเอว  ไม่มีตัวเข้ม  ไม่มีจอมซ่า
ไม่มีหัวโต  แต่มีโฮ่ว

    ตอนดึก ๆ พี่ ๆ มานั่งคุยกันที่หน้าระเบียง
    ทุกคนต่างก็รู้สึกตรงกัน

    18 เมษา
    ดูเวลามันช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน
    โรงอาหารยังหงอยเหงา
    กลางคืนยังหาวง่วง

    19 เมษา หน้าบาน
    ลุงเฉียบเอิร์ทไลน์พาน้องมาส่งอย่างปลอดภัย  พร้อมของฝากเยอะแยะ
    ค่ำนี้พี่ ๆ กลับมาเบิกบานอีก
    แต่ก็ต้องหัวบานเพราะรายงานเหมือนกัน
    ยังดี ที่มีน้อง ๆ มาช่วยอีกแรง

    20 เมษา
    คืนค่ำ หน้าดำคร่ำเครียดกันถ้วนหน้า  กับรายงานการฝึกงานที่แสนสนุก
    เราทำกันไปอย่างขะมักขเม้น
    เลยเที่ยงคืนมามาก  งานจึงเสร็จ
    หลังจากที่เก็บข้าวของ  ก็แยกย้ายกันไป
    ปุ่นนั่งหลับบนเตียงนอน  โดยที่มือถือร่างรายงานกับดินสอไว้แน่น
    ผมดึงออกมา
    ปุ่นลืมตาขึ้นมา  ขอคืน จะทำต่อ  ด้วยท่าทางเพลียมาก
    "นอนได้แล้วนะ" ผมเตือน
    เอกำลังร่างคำกล่าวขอบคุณในพิธีปิดค่าย  ผมช่วยตรวจทานแก้ไข

    รู้สึกดีใจเหลือเกิน  ที่เพื่อน ๆ ทุกคนรักและเอาจริงเอาจังมากกับงาน
    ยังนึกเสียดายที่ไม่ได้ฝึกงานกะเค้าด้วย

    21 เมษา
    สองโมงเช้ากว่าไปตั้งครึ่ง  รายการรายงานการฝึกงานจึงเริ่ม
    ผมนั่งฟังอย่างภาคภูมิใจ
    เพื่อน ๆ ทุกคนทำได้ดีมาก  มีความตั้งใจในการทำงานสูงและ
เป็นคนเชื่อมั่นในตนเองสูงมาก   ดีกว่าตอนที่เราเข้าค่ายครั้งที่แล้วมากทีเดียว

    หลังจากเรียน ๆ หลับ ๆ ในภาคบ่าย  ก็ไปพักผ่อนบนเตียงนอน
    คืนนี้ยาวแน่
    เย็น ๆ หลังตื่น  หลังอาบน้ำ  หลังแต่งตัว  ก็ไปเตรียมเข้าพิธีปิดค่าย
    อาหารเย็นเต็มท้องแล้ว  เราก็เริ่มการแสดง
    การแสดงของสามเสนสะใจมาก  แดงเต้นเท่ไปเลย
    ที่น่ายกย่องคือเอ  ถึงแม้จะเต้นแข็ง ๆ พิกล  แต่ก็ยังอุตส่าห์
ทนเต้นจนจบเพลง    ทั้ง ๆ ที่เป็นตะคริว
    ส่วนเซิ้งดิสโก้เห็นจะมีจุดเด่นอยู่ที่ปลากับดาว  ผู้ชายดูจะมั่ว ๆ
ถู ๆ ไถ ๆ ดื้อ ๆ ขุ่น ๆ ไปงั้น ๆ
    เพื่อน ๆ ค่ายคณิตศาสตร์ยังชมเป็นเสียงเดียวกันเลยว่าปลาเต้นเก่ง
    ยุพราชฯก็ขุ่น ๆ ดีเหมือนกัน
    บดินทรฯก็ลืมเนื้อ  ยังดีที่ไม่เอาเนื้อสดมาขายกันเหมือนครั้งก่อน ๆ
    ศรีบุญฯก็สวยซึ้ง  ชายหนุ่มค่ายคณิตศาสตร์มองน้ำหวานตาไม่กระพิบ
(ไม่แน่ใจว่ารวมทั้งผมด้วยหรือเปล่า)
    จบยากที่สุดก็ต้องยกให้หาดใหญ่  สดแล้วสดอีก  วางแผนชั่วร้ายให้ปุ่นด้วย
    นับเป็นการสดที่ให้ผลคุ้มค่าจริง ๆ

     ในค่ำคืนนี้  เราทุกคนรู้ดี
     ไม่มีใครอยากนอน
     เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมง
            ไม่กี่นาที
            ไม่กี่วินาที
     พระอาทิตย์ก็จะขึ้น
     เตียงนอนก็จะถูกลุกขึ้นโดยเพื่อน ๆ และน้อง ๆ
     เขาเหล่านั้นก็จะขึ้นรถ
     รถก็จะขึ้นถนน
     ถนนก็จะอยู่กับที่
     ที่นี่ก็จะเหลือแต่ฉันและโฮ่ว
     กับความเงียบเหงาและความทรงจำอันมีค่า




     ฉันลืมตาขึ้นมา


     ไม่อยากเชื่อเลย  เราจากกันไปแล้ว
     13 วันที่อยู่ร่วมกันเร็วเหลือเกิน
     ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นเพียงเมื่อวานนี้



     ยังจำได้ 2 เมษายน  วันแรกที่ฉันมาถึง สสวท.



     วันนั้นเป็นวันที่ฉันมีความหวังมาก



     ฉันทอดสายตามองไปตามระเบียงยาวหน้าห้องนอน
     ทุกสิ่งทุกอย่างสงบเงียบ  มีเพียงลมโชยเบา ๆ
     ประตูปิดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
     รอการมาของเพื่อนรักและน้องน้อยในอีกไม่กี่วัน